q

در جهان کنونی هر کشوری دارای مصالحی است که برای حفظ آنها تلاش میکند و در حقیقت حفظ مصالح، قانونی بین المللی است که همگان به آن معترفند. برای رسین به این هدف برخی دولتها راههای مشروعی را در پیش می گیرند که به کشورهای دیگر اسیب نمی رساند، و برخی دیگر بدون توجه به مشروعیتِ شیوه عمل، تنها به دنبال کسب مصالح خود هستند و در این راه حتی از شیوه های غیرانسانی بهره می گیرند تا دستیابی به مصالح سیاسی و اقتصادی خود را تضمین کنند و در این راه ممکن است به برخی دولت­ها آزار برسانند و برخی ملتها را نابود کنند. این شیوه هرچند به دور از اخلاق بوده و بیانیه های سیاسی ضد آن صادر میشود، اما واقع سیاسی گویای حقیقت دیگری است.  زیراکه دولت های زیادی با تجاوز به حقوق دیگر کشورها مصالح خود را تامین می کنند و این مسأله به وضوح در خاورمیانه به­ویژه در عراق و کشورهای همسایه آن دیده می شود.

فتنه انگیزی یکی از راه هایی است که در جهت نیل به این سیاست درپیش گرفته میشود. کشورهای فتنه­گر برای حفظ مصالح خود، به اختلافات مذهبی دامن می زنند و این امر را تا جایی  پیش می برند که امنیت و آرامش دیگر دولت ها به خطر می افتد چنان که  در عراق و سوریه و برخی کشورهای خاورمیانه شاهد این امر هستیم. بهره­کشان با مکر و نیرنگ اهدافشان را دنبال میکنند، سخن آنان مخالف کردارشان است، غیر انچه که در نیت دارند اظهار میکنند و همچنانکه در عراق شاهدیم با کشته شدن صدها هزار انسان در زمان حال و اینده به اهدافشان دست می­یابند.

ده سال پیش با فروپاشی حکومت دیکتاتوریِ صدام حسین و تشکیل حکومت چند حزبی، عراق وارد مرحله درخشانی از حیات سیاسی خود شد. این تغییر چشمگیر خشم کشورهای منطقه را برانگیخت، آنها که تغییر و استقرار عراق را نمی­پسندیدند و عراق را بازار مصرفی برای کالاهای خود میخواستند، آن سرزمین را به برای کسب سهم بیشتری از حکومت به محل تاخت و تاز سیاسی خود تبدیل نمودند تا با مشغول کردن دولت و ملت عراق به نزاعها و درگیریهای داخلی بتوانند فرصت مناسب تری برای رسیدن به اهداف خود فراهم آورند. بهترین راه برای رسیدن به این هدف فتنه افکنیهای فرقه­ای و دامن زدن به اختلافهای قومی و مذهبی بود هرچند که هیزم این آتش خانمان سوز، جان مردم بیگناه عراق باشد.

این دولتها برای تحقق مصالحشان از هیچ  راه و روشی چشم پوشی نکردند حتی دین که حفظ قداست ان در همه شرایط لازم می­باشد، پشتیبان سیاستهای شیطانی خود قرار دادند و برای نیل به اهدافشان از آن استفاده ابزاری نمودند.

بنابراین برای محدود کردن درگیریهای منطقه­ای در خاورمیانه بایستی سعی در اتخاذ سیاستهای بازدارنده ای در سطح محلی، منطقه­ای و بین­المللی داشته باشیم. همچنین کشورها برای اداره مشکلات و حل تنگناهای سیاسی، اقتصادی خود از روشهایی بهره­گیرند که به دولتهای دیگر ضرر نرساند و کرامت تمامی انسانها حفظ شود.

بنابراین برای خاموش کردن شیوه دامن زدن به اختلافات مذهبی بایستی گامهای عملی وضع کنیم، گامهایی که با موافقت کشورهای مسئول، ضمانت اجرایی پیداکند. که در این مجال به برخی از آنها اشاره میکنیم:

- برای استفاده ابزاری از دین هیچگاه انرا در خدمت سیاست قرار ندهیم و آن دو را باهم درنیامیزیم.

- دین نسبت به سیاست از مقام رفیعی برخوردار است پس لازم است سیاست را پیرو آن قرار دهیم.

- به وسیله شبکه­های ماهواره­ای و وسایل خبری دیگر به کشورهای منطقه­ای که این شیوه را در پیش گرفته­اند اعلام کنیم که آنها را مردم میشناسند و اهدافشان را مردم می دانند، و به این وسیله ماسک مخفیکاری را از چهره انان برداریم.- دولتهای منطقه را قانع کنیم که همکاری با یکدیگر از جنگ و رودررویی پرفایده­تر است و آنها را سریعتر به اهدافشان میرساند.- خواست ضعیف و آگاهی کم مردم با گذشت زمان تقویت می­شود و به تنفر از کشورهای منطقه­ای که از این روش استفاده کرده­اند می­انجامد.

- استفاده از دیپلوماسیِ کارامد و قوی برای متوقف کرد ترویج خشونت.

- و در آخر برداشتن گامهای عملی مستقل که، جولان دادن برخی دولتهای منطقه و دخالت و برافروختن آتش خشونت در کشورهای دیگر از جمله عراق را محدود کند.

اضف تعليق